تاثیر بازی بر کودک

تاثیرات بازی بی هدف

به کودکان این فرصت داده می‌شود با آزادی عمل کامل از خیال پردازی استفاده کنند.
موجب میشود کودک توانایی های بدنی و ذهنی را یاد بگیرد و تمرین کند.
کودک کاملا درگیر یک فعالیت می‌شود و قرار گرفتن در روند انجام یک کار را تجربه می‌کند.
به کمک این نوع بازی می‌توانند جستجو کنند، خلاقیت به خرج دهند و یاد بگیرند اشیا چگونه کار می‌کنند.
برای ایجاد قوانین خود توانمند می‌شوند و حاکم بازی می‌شوند!
کودک در معرض انتظار بقیه افراد قرار نمی‌گیرد و این مساله در روند رشد نکته مثبتی محسوب می‌شود.

بازی انفرادی به این معنا نیست که کودک شما منزوی است، بلکه مسیری است برای یادگیری بیشتر توسط کودک.

کودکان دانش شخصی به دست می‌آورند.
تعامل کردن را تمرین می‌کنند و فرصتی پیدا می‌کنند که تجربه های شناختی را از رفتار دیگران یاد بگیرند و برای خود اصلاح کنند.
اطلاعاتی را ذخیره می‌کنند که بعدها می‌توانند در روند رشد حرکتی، جسمی، کلامی، احساسی و اجتماعی به کار ببرند.
این مرحله این امکان را فراهم می‌کند که پیش از وارد بازی شدن، یادگیری صورت گیرد.

موجب می‌شود کودکان شروع به استفاده از نماد در بازی خود کنند (بازی نمادین)، مثلا یک چوب را به عنوان شمشیر به کار گیرند.
همچنین شروع به علت یابی می‌کنند که ممکن است با آزمون و خطا همراه باشد.
از بزرگسالان و سایر کودکان تقلید می‌کنند.

بازی موازی پلی است به سمت فعالیت های بیشتر وپیچیده تر.

همکاری بین کودکان را ارتقا می‌بخشد.
روند اجتماعی شدن از طریق بازی با دیگران را بهبود می‌بخشد.
حل مسئله را در کودکان بهبود می‌دهد و موجب افزایش تعداد سوالاتی در قالب /چگونه/ /چطور/ و /چرا/ توسط کودک می‌شود.
پیشرفت سطوح زبانی را تسهیل می‌کند.
علت یابی توسط کودک را افزایش می‌دهد.
تلاش کودک برای بازی با سایر کودکان را افزایش می‌دهد و نتیجتا توانایی دوست یابی را در کودکان افزایش می‌دهد.
در این دوره بازی تقلیدی به میزان زیادی دیده می‌شود.

ارتباط برقرار کردن حین بازی در این مرحله بسیار کلیدی است.